Het onderstaande artikel gaat niet over ingewikkelde clouded manieren van leren. Noch gaat het over samenwerkend leren of het samen aanleggen van wikiachtigheden. Mijn idee van vandaag gaat over een eenvoudig, maar briljant gameconcept van Nintendo. Ik denk dat elke docent, trainer of manager hiermee zijn voordeel kan doen.
Sinds de dagen van de Commodore 64 ben ik een fervent gamer. De Gameboy heeft ervoor gezorgd dat ik een liefhebber ben geworden van handheld gaming. Vorig jaar wilde ik een opvolger voor mijn GBA SP en toen (en nu) waren er eigenlijk maar twee serieuze keuzes op de markt: de PSP (Playstation Portable) van Sony en de DS (Dual Screen) van Nintendo. Omdat ik met de PSP ook gemakkelijk foto's, films en muziek tot me kon nemen en hij vrij aardig kan internetten (WiFi) is die handheld uiteindelijk in mijn tas beland.
Toch is de Nintendo DS het apparaatje dat voor een kleine revolutie heeft gezorgd. Het touchscreen onder heeft gamen gemakkelijker gemaakt voor mensen die dat weinig of nooit deden. In combinatie met de Wii heeft Nintendo een hele nieuwe 'blauwe oceaan' gevonden vol ongevangen vissoorten.
Sinds de DS en de Wii wordt er zelfs onderscheid gemaakt in twee types game: casual en hardcore. Games van het laatste type zijn de games met complexe controls of met lange missies of verhaallijnen, de eerste soort games zijn de games die ook snel zijn te spelen en de relatief vlug te beheersen zijn. Met casual games heeft Nintendo vrouwen en senioren aan zich weten te binden.
Nintendo is van alle gameontwikkelaars onbetwist het bedrijf met de meeste vernieuwende ideeën. Bovendien zorgt de cartoony huisstijl ervoor dat ook kleine kinderen Nintendospellen kunnen doen, zonder ouderlijk toezicht. Dit zijn toch ideale ingrediënten voor educatieve spellen of Serious games?
Een voorbeeld: ik geef Nederlands op het Canisius College in Nijmegen. Als ik in de bovenbouw van het vwo aan de vaderlandse literatuurgeschiedenis begin, moet ik mijn leerlingen het christendom uitleggen. Dat moet omdat een meerderheid van hen er ten eerste niets meer van weet, maar ook omdat ze zonder die kennis allerlei symboliek van middeleeuwse verhalen niet doorzien. Ik doe dat nadrukkelijk niet om de kinderen te bekeren, integendeel, en dat zeg ik er ook bij. Onze literatuurgeschiedenis begint in de Middeleeuwen en in die tijd (zeg voor het gemak de 11de eeuw) was het christendom de dominante religie in deze contreien. De spoedcursus christendom geef ik in één korte les: op mijn digitale schoolbord schrijf ik een ouderwets rijtje christelijke feestdagen dat begint met Kerstmis, Driekoningen, carnaval en dat eindigt met Hemelvaart en Pinksteren. (Altijd gaat er wel een kluifje omhoog: "Meneer, u vergeet Koninginnedag!") Deze kalender biedt een kort overzicht van Jezus' tournee door het Palestina van die dagen. De volgende les moeten de leerlingen dit van mij uit hun hoofd kennen, maar dat vinden veel kinderen moeilijk en niet leuk om te doen. Dan is leren immers werken en voor veel normale pubers klinkt dat weinig verheffend.
Een ander voorbeeld: op mijn oude GBA ben ik lang verslingerd geraakt aan Wario Ware Inc. Deze game bestaat uit korte, snelle minigames waarin je binnen luttele seconden moet beslissen wat je moet doen om het ook meteen te doen. Het spelidee laat zich relatief gemakkelijk kopiëren, getuige het - commerciëel geflopte - HotPixel voor de PSP. Plus het belangrijkste: voor de gamer zijn snel en concreet level ups te halen. En vrijwel iedereen die gamet, gamet graag verder voor een level up.
Vroeger heb ik wel eens Franse woordjes geleerd met flitskaarten. Dat soort activiteiten kunnen natuurlijk al lang online, maar die werkvormen zijn vrij saai. Bepaalde zaken die je moet instampen moeten toch met het Wario Ware-principe kunnen worden geoefend en getoetst?
Hieronder enkele ideeën van mij voor het aanleren van feitenkennis omtrent het christendom. Het tweede plaatje is niet bedoeld om gelovigen te shockeren; digital natives zijn in ernstige mate visueel ingesteld en als ze dit plaatje memoriseren met aswoensdag ben ik geslaagd in mijn doel.
Wario Ware ken ik alleen van de Wii. Het is mijn favoriete spel, juist vanwege die snelheid en dat onverwachte. Ik heb nooit geweten dat daar een bepaald principe achter zat. Jouw idee om dit principe ook in te zetten voor het aanleren van feitenkennis is boeiend. Toen mijn (nu zeventienjarige) zoon een jaar of drie was, kende hij nét als al zijn vriendjes en leeftijdgenoten in een paar maanden tijd de namen van alle Pokemons (zo'n 200 stuks) uit zijn hoofd, inclusief de evaluaties, hun sterke punten en nog zo wat eigenschappen. In die tijd heb ik vaak gedacht: wat maakt dat al die kids in zo'n korte tijd zoveel van buiten geleerd hebben? Mogelijk was dat ook het Wario-ware-effect. En natuurlijk de herhaling. In die tijd had je dagelijks TV-programma's, kaarten, spellen, gameboyspellen en nog heel veel meer.
BeantwoordenVerwijderenBoeiend. Heb je ook ideeën waar je het voor Nederlands in zou kunnen zetten? Of is ons vak niet zo kennisgericht?