Sociaal gamen vanuit de Playstation Store

Op het eerste oog ziet de Playstation Store op de PSP (Playstation Portable) er handig uit. Deze online dienst om games en andere zaken te downloaden is sinds de komst van de PSPGo enorm opgekalefaterd. Functioneel is het allemaal zeker en als zaken jouw geld kosten dan is het helemaal niet moeilijk om je financiën te zien slinken in afzienbare tijd. Elk spel ziet er even aantrekkelijk uit en daarin schuilt hem het grootste gevaar.

Als je niet van te voren goed onderzoekt of een game jou wel langdurig vermaak gaat brengen, dan kan het dat je kostbare euro's en MB's besteedt aan bagger. Daarnaast vind ik het altijd goed om je af te vragen of ik het spelletje kan delen met leerlingen bij mijn geliefde geesteskindje, de Gamersclub. De beste aankopen toets ik even aan mijn GALC-principe, in het speciaal op het sociale element (Coop). Het gaat hier overigens niet om serious games, maar om commerciële fun games. Als extra criterium stel ik of je uitkan met 20 euro, het bedrag van goedkoopste variant Playstation Card.

Deze lijst staat los daarmee enigszins los van de reviews die door de vakpers worden geschreven. Ik geef ook geen scores, alleen overwegingen om het spel op te pakken met leerlingen. Ook heb ik geen enkel belang in de Playstation Store. Als verklaard tegenstander van diefstal heb ik een legale, niet omgebouwde PSP 2000.

Goed, mijn top 5:

Super Fruitfall

5 euro / 15 MB

Eenvoudig doch briljant spelletje waar je fruit moet bewegen door de hele omgeving te kantelen. Zo moet je ze schudden in groepjes van 3 of 4, waarna de stuks fruit verdwijnen à la Tetris. Dit spel kun je doen met twee mensen aan één PSP. Ook kun je het spel delen met iemand die een PSP heeft, maar niet het spel bezit. Snel, grappig, onschuldig en competitief. Een IQ-test in zijn zuiverste vorm. Geloof me, dit is echt een hele goede koop voor 5 euro!

Burnout Legends

20 euro/243 MB

Supersnel racespel dat er gelikt uitziet. Vreemd is de nadruk op de spectaculaire crashes, maar omdat het zo overduidelijk onrealistisch is, levert het wel leuke races op met iemand die je goed partij kan bieden. Ook dit spel kun je delen met een PSP-eigenaar zonder dit spel. Omdat het zo vreselijk lang duurt voordat je het spel hebt overgebracht, raad ik je wel aan om een lange race te beginnen; anders wacht je langer dan dat je speelt.

Killzone

20 euro / 1GB

Schietspel van Nederlandse makelij. Dit spel is bijzonder leuk om samen te spelen, omdat je dan met z'n tweeën een missie kunt doen. Daarvoor moet je wel allebei eigenaar zijn van een exemplaar. Overigens circuleert op internet ook een legale, gratis demo waarin je ook al iets tegen elkaar kunt doen (wel allebei op je PSP installeren). de optie game delen levert alleen de ander een demo op. samen gamen is daar geen mogelijkheid.

Rolbevestiging in stamppotboekje

Weer een mooi staaltje van gendertoestanden is te vinden in het Unox stamppotboekje dat je bij een paar rookworsten cadeau krijgt. Het is een alleraardigst boekje met 20 recepten van een hoogst interessant stukje Nederlandse folklore: gestampte aardappelen met allerlei zaken er doorheen gemengd. Er staat zelfs een kleine geschiedenisles in te lezen.

Naast smakelijke foto's met de ten uitvoer gebrachte recepten staat er een twintigtal vrolijk illustraties in het boekje waarop allerlei vrouwen een stamppotstamper hanteren of koken. Jawel, vrouwen en alleen blanke vrouwen. Er staat werkelijk geen man in het boekje die achter het fornuis is te vinden. Er staat zelfs slechts één man afgebeeld en die ziet met getrokken bestek toe hoe zijn vrouw met een pan stamppot komt aanzetten. Kinderen wachten eigenlijk ook vooral op mama-met-pan en als er al een kind meehelpt met stampen/koken dan betreft het een meisje. Zelfs in de reclame zijn het alleen vrouwen die het boekje omhoog houden!

Nu zal in het merendeel van de man-vrouwrelaties de vrouw nog wel voor het eten zorgen, maar zal Unox hier een beeld van de werkelijkheid willen tonen? Of zal Unox hier - onbedoeld - stelling nemen door te stellen dat de vrouw achter het fornuis hoort en de man wachtend aan tafel, met mes en vork in de aanslag? Het boekje lijkt in elk geval in allerlei opzichten te getuigen van een mooi stukje vaderlandse folklore en geschiedenis.

Feminisering en rolpatronen

Er zijn al enkele jaren veel zorgen over het feit dat in het onderwijs onevenredig meer vrouwen rondlopen dan mannen. Omdat vrouwen meisjesgedrag sneller zullen herkennen (en zullen prijzen) is het voor jongetjes moeilijk om zich te ontwikkelen zoals jongetjes dat gewoonlijk plegen te doen; door te experimenteren en te 'rotzooien'. Als jonge vader van een dochtertje maak ik mij hier overigens net zo goed zorgen over.

Bezorgd ben ik ook vanwege het feit dat de ouderwetse rolpatronen weer terug lijken te komen. Als ik voor mijn dochter speelgoed wil uitzoeken in de speelgoedfolders van de grote ketens, zie ik dat er aparte categorieën zijn voor jongens- en meisjesspeelgoed. Wat moet ik nou doen als mijn dochter straks Transformers leuk gaat vinden, zoals haar papa?

Oh, en dan is er wel 'jongensspeelgoed' voor meisjes: roze walkie talkies of autootjes. Dat vind ik eveneens vreselijk. Niet dat ik iets tegen roze speelgoed heb, het gaat mij erom dat dat spul onder het kopje 'meisjes' wordt neergezet. Bah! (Op het jeugdjournaal geeft de chef van Intertoys ook precies de verkeerde reactie op dergelijke vragen van meisjes...)

Is alleen leeftijden aangeven bij speelgoed niet genoeg? De altijd verrassend slimme Dr. Frans X Plooij heeft zijn uiterste best gedaan om zijn 'Oei ik groei!'-reeks ook in de Intertoyswinkels te proppen: had hij dit alles niet een halt kunnen toeroepen?

Nu is het net alsof meisjes per definitie gehuld moeten zijn in een roze zoetheid waarbij het glazuur van de tanden spat. Lever die roze prinsesjes met hun roze speeltjes af bij een basisschool waar alleen juffen werken en jongetjes hebben helemaal geen kans meer op een eigen ontwikkeling!

Corrigeren in de toekomst?

Vandaag heb ik een leuk gesprek gehad over corrigeren. Alle digitale hulpmiddelen ten spijt, als ik een grote tekst moet redigeren of nakijken, dan draai ik de het liefste uit om er ouderwets met de rode pen doorheen te gaan. Dat komt omdat je anders per inzending (en dat zijn er nogal eens wat) moet downloaden-corrigeren-uploaden en dat is een heel gedoe.

Met toepassingen als Windows Live en Google Docs gaat dat wel beter, maar je blijft klooien met commentaarblokjes en aanverwante artikelen. Zeker als je een document vaker bekijkt is er geen duidelijke geschiedenis te zien in de totstandkoming van een eventueel glanzend eindproduct. Tegelijkertijd is het duidelijk dat de techniek dusdanig voortschrijdt dat een professionele droom haast binnen bereik moet komen: een soort Apple tablet waarop je het document van je student/leerling opent, daar streep je alle aandachtspunten met zo'n styluspen rood aan, je drukt op een knop en de auteur krijgt het zaakje gecorrigeerd terug. (En de correcties staan vastgezet, zodat er niet meer aan getornd kan worden.) Eventueel open je een Wave waarin je nog wat zaakjes bespreekt.

Hoe lang nog voordat elke leraar dit dagelijks kan doen?

When people on Twitter act like idiots

Twitter user blumplum was mildly critical towards writer Stephen Fry, but I can imagine he didn't intend to unleash such a fuzz on the web. A still unknown number of users joined in what became a large, text based riot on the internet. Of course it's Mr. bumplum's right to express his feelings and it's Mr. Fry's right as well to delete users who say things he doesn't want to hear. That's all okay with me and there has been written more than enough about that.

What's bothering me are the people who joined in in the discussion, especially the users who were absolutely too rude in saying whatever they said. This case isn't only interesting as an exemple of how fast and powerful Twitter is, to my opinion it's also a cry towards people who raise and educate children.

The main reason why kids spend time on the internet is communication. As interaction in the non-digital world has it's rules, obviously communication online has these same rules. But when people hide behind nicknames and avatars they can feel more free to do things they would never do when not on the web.

I really feel like a preacher when saying all this, but I mean it: if the future is to the youth, why not invest in teaching them how to behave online? Otherwise they may well grow into the same 'adults' who feel free to insult anyone who stick out their necks.

A Way Of Holding Attention

This is certainly a way of holding the attentions of your students! A great way to use old and new tools together in your classroom!

Google Wave and new forms of education

The next step in communication clearly is Google Wave. Thanks to my former pupil Patrick I got an invite for it; first for a preview and hopefully soon for the real thing. Anyhow, what I see at the preview is very impressive. Basically Google Wave allows you to create a blip in which you can write, collaborate and share in real time. All functions work very intuitive: Wave can be the new base from which you start your communication via blogs, YouTube, Docs or whatever. Above all, it can be the very base from where you can communicate with your student, pupil and/or colleague.

For example: give your students the assignment to create the perfect answering model to some questions in the book you use. When you allow them to work freely, in the end you can actually have the perfect answers (collective intelligence) and thanks to the playback option you can analyse the process with everyone as well: who said what and whose contribution was helpful to others?

Exchanging data will be a lot easier, so imagine an afternoon on which your students are working on some subjects they have chosen to research. Instead of working together on a text document, they start a new wave with each other and you and start working on the paper or the presentation which will be the end result. It will be very easy for them to make a collection of the right material to use. And when further questions rise, they can invite other people, specialists maybe, to wave with them to an answer.

Google Wave looks like a giant leap towards the ultimate communication technology for education. However, as a good teacher, you have to train your students very well to use search engines, to work with sources and to be communicative, modest and polite before and during the waving.

I'm looking forward to hearing from anyone what their experiences are with Google Wave in the classroom. (As well as to what the answer of Microsoft will be to this great invention.)

To be continued!